Nikos Kazancakis, Zorba (Çeviri: Ahmet Angın)

Nikos Kazancakis, Zorba, Arka Kapak

Nikos Kazancakis, çağdaş Yunan edebiyatının ancak buzlucam ardından seçilebilen, tedirgin ve büyük kişiliklerinden biri olarak çok tartışıldı, yanlış bilindi, az sevildi. Sinemaya da uyarlanan Zorba adlı bu romanı, onun kendisiyle giriştiği bir tür sessiz hesaplaşma sayılabilir. Geçmişin, kayıp giden zamanın, insanın temel yanılgılarının bir kez daha gözden geçirilmesidir bu roman. Zorba aracılığıyla Kazancakis, hayatının, yenilgiler ve soru işaretleriyle dolu bir bilançosunu çıkarır. Korkmamayı, yaşamı sevmeyi, ayakta durabilmeyi Aleksi Zorba'dan öğrenmiştir. Gerçekten de Zorba, bir yaşam kılavuzudur. Özgür insanların simgesidir.
Kazancakis'in mezar taşında yazılı olanlar, doğrudan Aleksi Zorba'nın ağzından dökülmüş yazgı sözcüklerini andırıyor:
''Hiçbir şey ummuyorum, hiçbir şeyden korkmuyorum, özgürüm.!''

*****

Çok sevdiğim bir işçi olan Aleksi Zorba'nın hayatını 

ve yaşama düzenini yazmayı çok kez istemişimdir.

Hayatımda bana en çok iyiliği dokunan şeyler, gezilerle düşler olmuştur. Ölü ya da diri insanlardan, savaşmamda bana yardım edenler çok azdır. Ama ruhumda en çok iz bırakan insanları saptamak isteseydim, herhalde üç-dört ad sayabilirdim: Homeros, Buddha, Bergson, Nietzsche ve Zorba. Bunlardan birincisi, benim için, ölümsüzlüğü kurtarıcı bir ışıkla aydınlatan, camdan yapılmış parlak bir göz (Güneş Kursu gibi) olarak kalmıştır; Buddha dünyanın, içinde boğulup kurtulduğu dipsiz bir göldü; Bergson beni, gençliğimde her biri benim için birere işkence olan, çözülmesi olanaksız felsefe sorunlarından kurtardı; Nietzsche ise, yeni acılarla zenginleştirdi beni ve bana sıkıntıyı, acıyı ve kararsızlığı gurura çevirmeyi öğretti; Zorba ise, hayatı sevmeyi ve ölümden korkmamayı öğretmiştir bana.!
Eğer bugün, dünyada bir ruh kılavuzu, Hintlilerin dediği gibi bir guru, Aynaroz papazlarının dediği gibi bir yeronda seçmem gerekseydi, kesinlikle Zorba'yı seçerdim.
Çünkü, mürekkep yalayan bir insanın kendini kurtarması için neye gereksinmesi varsa, hepsi onda vardı; uzaktaki besinini ok gibi yakalayan o ilkel avcı görüşü; rüzgâr, deniz, ateş, kadın ve ekmek gibi, her günün yüzyıllık öğelerine bir bakirlik vermek ve ölümsüzlüğe her zaman ilk kez bakmak konusunda gösterdiği o her sabah yenilenen yaratıcı yalınlığı, elinin sağlamlığı, yüreğinin tazeliği, içinde ruhtan daha kuvvetli bir güç varmış gibi, kendi ruhu ile alay etmek yolundaki babayiğitliği ve son olarak kritik anlarda, Zorba'nın ihtiyar göğsünden kurtarıcı olarak fışkıran, insanın benliğinden daha derin bir kaynaktan çıkan, her zaman yeni, pürüzsüz gülüşü; zavallı ve korkak insanın kendi hayatçığını yarım yamalak güvenlik altına alma yolunda çevresine diktiği ahlak, din ve vatan gibi çitleri yıkmak için o silkinir ve yıkardı da..
Bunca yıldır kitaplarda öğretmenlerin kudurmuş ruhumu doyurmak için, beni hangi besinle beslediklerini ve Zorba'nın birkaç ayda, bana nasıl, aslanca bir besini verdiği düşündüğümde içimdeki acıyı ve kızgınlığı güçlükle önleyebiliyorum. Bir bakıma, hayatım mahvolup gitmişti. Bu ''ihtiyar''la çok geç karşılaşmıştım ve hâlâ içimde kalan, kurtulabilecek şeyler çok azdı. Büyük dönüş, cephenin tam değişmesi, ''patlama'' ve yenilik olmadı. Artık çok geçti. Böylece Zorba, benim için hayatın yüksek bir örneği olacağına, yazık ki, alçalıp birkaç kâğıdı karalayayım diye, bir felsefe konusu durumunu aldı.
İnsana hayatı sanat yaptıran o acıklı üstünlük, et yiyen birçok canlıda yıkıntıya neden olur. Çünkü, böylece şiddetli maraz, bir yer bularak göğüsten çıkar ve ruh hafifler; ruh hafiflediği için de artık boğmaz, gövde gövdeye boğuşma zorunluluğu duymaz, hayatla eylem arasına girip şiddetli marazının havada halka halka sönüşünü seyreder ve sevinir.
Yalnız sevinmekle de kalmaz, aynı zamanda apaçık da olur; ince bir eseri, bir günlük giderilmesi olanaksız ânı (bu et ve kanı olan sonsuz zaman içindeki biricik andır), sözde olanı yüzyıllık durumuna sokarak gerçekleştirdiğini sanır. Böylece, et ve kemikten oluşan Zorba, benim elimde mürekkep ve kâğıt haline girdi. Ben istemeden, hatta benim aksini istememe karşılık, Zorba'nın hikâyesi içimde kristalleşme yolunu tuttu. İçimde esrarengiz çatışma başlamıştı; önceleri müzikal bir huzursuzluk, ateşli bir sevinç ve hoşnutsuzluk, sanki kanıma yabancı bir madde gibi girmiş de, organizmam onu emerek yemeye ve yok etmeye çalışıyordu. Sözcükler bu ateşli sevincin çevresinde koşmaya, onu çevreleyip kuşatmaya ve bir doku gibi onu beslemeye başladılar. Puslu anılar sağlamlaşıyor, batmış sevinç ve kederler yukarı çıkıyordu, hayat daha hafif bir havanın içinde yer alıyor ve Zorba bir masal oluyordu. 
Daha bu Zorba masalına nasıl bir biçim vereceğimi bilmiyordum; roman mı, şarkı mı, çok yönlü düşsel bir ''Binbir Gece Masalı'' mı olacaktı, yoksa yalnızca ve kupkuru bir biçimde, Girit'in bir kıyısında sözde linyit bulacağız diye toprağı kazarken söylediği sözleri mi yazacaktım.? İkimiz de pek iyi biliyorduk ki, bu pratik amaç, insanlığın gözüne atılmış külden başka bir şey değildi. Biz, güneşin bir an önce batmasını, işçilerin paydos etmesini, kumsalın üzerine uzanmayı, doyumsuz köy yemeğimizi yemeyi, Girit'in sek şarabını içmeyi ve söyleşimize başlamayı bekliyorduk.
Çoğu zaman ben konuşmazdım; bir entelektüel, tıfıl bir çocuğa ne söyleyebilir.? Bana Olympos'taki köyünden, karlardan, kurtlardan, komitacılardan, Ayasofya'dan, linyitten, mermer madeninden, kadınlardan, Tanrı'dan, vatan ve ölümden söz açışını dinler ve birden tıkanıp artık sözler kendisi için yetmez olduğu zaman silkinip denizin iri çakılları üzerinde raks etmeye başladığını görürdüm.
İhtiyar, dik vücutlu, iri kemikli, başı arkada, kuş gibi ufacık ve yusyuvarlak gözlüydü; raks ediyor, çığlıklar atıyor, kaba tabanlarını denize vuruyor ve yüzünü tuzlu suyla ıslatıyordu.
Ancak sesini (hayır sesini değil, bağırışını) duyarsam hayatımın bir değeri olurdu, şimdi bir afyon tiryakisi gibi kâğıt ve kalemle yaşadığımı, o zaman kan, et ve kemiğimle yaşardım.
Ama yüreklilik gösteremiyordum. Zorba gece yarısı raks ediyor ve benim de, usluluk ve alışkanlığın düzenli kabuğundan silkinip kurtulmamı, kendisiyle birlikte büyük yolculuklara çıkmamı haykırıyor, ben ise yerimden kımıldamayıp titriyordum.
Hayatımda çok kez utanmışımdır, çünkü hayatın tadı olan yukarıdaki çılgınlığın bana yapmamı haykırdığı şeyi yapmaktan ruhumu alıkoymuştum. Ama hiçbir zaman, ruhumdan ötürü Zorba'nın önünde olduğu kadar utanmamışımdır.
Bir sabah şafak vakti birbirimizden ayrıldık; ben Faust'a özgü öğrenme hastalığının iyileşmez darbesini yemiş, yine gurbete çıkıyordum; o Kuzey yolunu tuttu ve zengin bir mermer damarının bulunduğunu söylediği Sırbistan'da, Üsküp dolaylarında bir dağa gitti, paralı birkaç adam buldu, biraz araç gereç satın aldı, işçileri işe sürdü ve yine yerin altında delikler açmaya başladı.Kayalar uçurdu, su getirdi, ev yaptı, buruşuk bir ihtiyar olmasına karşın, şen ve güzel bir dul olan Luiab ile evlendi ve ondan çocuğu da oldu. (Sayfa: 9-11)

''Günaydın kahve, tünaydın ev, günaydın kahve, tünaydın ev, günaydın kahve, tünaydın ev.! İşte benim hayatım.! İş yok.!'' (Sayfa: 16)

''İnsanın, sevdiği insanlardan geç ayrılması zehirdir.! İnsanın, bıçakla keser gibi, kendisi için doğal bir iklim olan ıssızlıkta yine yapayalnız kalması daha iyi..'' (Sayfa: 17)

*

''Ne zamana kadar.?''
''Ne, ne zamana kadar.?''
''Ne zamana kadar kâğıt yiyip mürekkep yalayacaksın.?'' (Sayfa: 17)

*

''O ince, alaycı ve uygardı, bense vahşi. O kendini denetlemeye alışkındı, ruhunun bütün belirtilerini, gülümseyişinin altında kolaylıkla gizleyebiliyordu; bense haşin, yersiz, uygarlıktan kopmuş bir gülüş salıveriyordum.
(..)
Senin o sevdiğin Japonlar ne diyor.? Fuşodin.! Ölçülülük, dayanıklılık, yüzün hareketsiz bir maske gibi gülümseyişi. Ama maskenin arkasında ne olup bitiyor, o bizim bileceğimiz iştir.'' (Sayfa: 18)

''Eğer ikimizden biri ölüm tehlikesiyle karşılaşırsa, hemen öbürünü hatırlasın ve nerede olursa olsan, ona haber versin.. Kabul mü.?'' (Sayfa: 20) 

*

''İnsanın ruhu sırf çamurdur; işlenmiş, hâlâ kabakıyım doğranmış becerilere sahip, yontulmamış bir çamurdur ve temiz, sağlam olan hiçbir şeyi fark edemez; eğer yapabilseydi bunu, bu ayrılış ne kadar başka olurdu.!'' (Sayfa: 20)

*

''.. 'Ruhum' diyordum, 'şimdiye kadar gölgeye bakıp duruyordun; şimdi seni tene götürüyorum.'..''
(Sayfa: 21)

''..'Ne düşünüyorsun.?' dedi. 'Senin de terazin var, ha.? Dirhemle ölçüyorsun demek.? Bre ver kararını, terazileri de şeytan alsın.!'..'' (Sayfa: 23)
*
''Evlendin mi hiç.?
''İnsan değil miyim ben.? İnsan kördür; benden öncekilerin düştüğü çukura ben de yüzükoyun düştüm. Evlendim. Yuvarlanmaya başladım. Ev sahibi oldum, ev yaptım, çocuklarım oldu: işkence. Ama, santur sağ olsun.''
''Kederini dağıtmak için evde de çalışıyor muydun.?''
''Ah ulan, hiçbir çalgıyı çalmadığın nasıl da belli oluyor.! Nedir o yumurtladıkların.? Evde dert var, kadın var, çocuklar var, ne yiyeceğiz, nasıl giyineceğiz, halimiz ne olacak var. Cehennem.! Santur ise gönül rahatlığı ister. Karım bana bir söz dokundursa, santur çalacak heves mi kalır.? Çocukların karnı aç olup da viyakladılar mı, sen gel de santur çal bakalım.! Santur, yalnız santuru düşünmeni ister, anladın mı.?'' (Sayfa: 26-27)

*

''Zorba.!'' dedim ve elinden yakalamamak için kendimi zor tuttum. ''Anlaştık Zorba, benimle geleceksin. Girit'te bir linyit madenim var. Sen işçilerle uğraşırsın. Akşamları ikimiz birlikte kumsala uzanırız. Benim ne karım ne çocuklarım ne de köpeklerim var; birlikte yer içeriz. Sonra sen santur çalarsın.''
''Keyfim olursa, duyuyor musun.? Keyfim olursa. Sana istediği kadar çalışır, esirin olurum.! Ama santur başkadır. Canavardır o, özgürlük ister. Keyfim olursa çalarım; şarkı da söylerim. Sana zeybek, kasap havası ve pentozali de oynarım; ama peşin pazarlık: Keyfim olmalı. Temiz hesap. Beni zorladın mı yitirirsin. Unutma ki ben de insanım.''
''İnsan mı.? Ne demek istiyorsun.?''
''Yani özgürüm.'' (Sayfa: 28-29)

''Bu dünyanın birçok zevkleri vardı: kadınlar, meyveler ve düşünceler. Ama, tatlı bir sonbahar vakti, her adanın adını mırıldanarak bu denizi yarmak.. Sanırım ki, cennete bile insanın yüreğine daha fazla girebilecek başka bir zevk yoktur. Başka hiçbir yerde düşlerle, bu derece sakin ve gerçekten daha kolay bir biçimde buluşamazsınız; sınırlar seyrekleşir ve en külüstür geminin bile direkleri filizlenip salkım verir; şu Yunanistan'da hayranlık, gereksinmenin sağlam bir çiçeğidir.''
(..)
İnsana öyle geliyor ki, vapuru iki ucundan tutsun, denize daldırsın ve içindeki, onu bozan bütün canlılar (insanlar, fareler ve tahtakuruları) kaçsın diye iyice sallasın, sonra boş ve yeni yıkanmış bir halde yeniden dalgaların üzerine oturtsun.
.. içimde, yine belirli bir acıma vardı; çapraşık metafizik düşüncelerin sonucuna benzer Budistçe ve soğuk bir acıma.! Yalnız insanlara karşı değil, fakat her şeyin, Hiç'in hayal oyunu olduğuna bakmadan savaşan, ağlayan, uman.. Bütün dünyaya karşı duyulmuş bir acıma. Rumlara, vapura, denize, bana, linyitin işletilmesine ve Buddha elyazmasına, bir anda havayı karıştırıp bozan gölge ve ışıktan oluşmuş bütün bu boş şeylere karşı duyulan bir acıma.
(..)
''Eski masallar bunlar. Utanmıyorlar.!''
''Ne demek eski masallar, Zorba.?''
''
Hepsi işte.. Krallar, demokrasiler, milletvekilleri, maskaralıklar.!''
(..)
İpler direklerde ıslık çalıyor, kıyılar raks ediyordu; kadınlar altın sikkesi gibi sapsarı kesilmişti. Silahlarını (makyajlar, firketeler ve küçük taraklar) teslim etmişlerdi; dudakları beyazlaşmış, tırnakları morarmıştı. Ağaçkakanların tüyleri yolunmuş, yabancı tüyler (kurdeleler, yapay kaşlar, yapay benler, göğüslere takılı bezler) dökülmüştü; insan onları böyle kusmanın arefesinde görünce, bir iğrenmeyle büyük bir acıma duyuyordu.
Zorba sarardı, yeşil bir renk aldı; şimşekli gözleri donuklaştı.
Gözü ancak öğleden sonra canlanabilmişti; kolunu uzattı, sıçrayarak vapurla yarış eden iki büyük yunusu gösterdi. Sevinçle, ''Yunuslar.!'' dedi.
O zaman, ilk olarak gözüm, yarısına kadar kesik olan sol işaret parmağına takıldı. Bağırdım:
''Parmağına ne oldu, Zorba.?''
Yunuslara o kadar sevinmediğimden gücenmiş bir halde karşılık verdi:
''Hiç.!''
''Makine mi kaptı.?''
''Ne makinesi sayıklıyorsun yahu.? Ben kendim kestim.''
''Kestin mi.? Neden.?''
Omuzlarını kaldırdı.
''Sen ne anlarsın, Patron.?'' dedi. ''Sana bütün sanatlarda çalıştığımı söylemiştim. Bir kez de çanakçılık yaptım. Bu sanatı delicesine seviyordum. Sen bir toprak çamuru alıp ondan ne istersen yapmanın ne olduğunu bilir misin.? Çark, fırr der; çamur şeytan çarpmış gibi döner ve sen onun başında şöyle dersin: ''Sürahi yapacağım, çanak yapacağım, kandil yapacağım, şeytan yapacağım.!'' Ben sana derim ki, bu insan olmak demektir. Yani, Özgürlük.''
Denizi unutmuştu, artık limonu ısırmıyordu, gözünün bulanıklığı yok olmuştu. Sordum:
''Peki ya parmak.?''
''Şey işte, çarkta işime engel oluyor, araya girip tasarılarımı bozuyordu. Ben de bir gün keseri kaptım..''
''Canın yanmadı mı.?''
''Nasıl yanmaz.! Odun muyum ben yahu.? İnsanım, elbet canım yandı. Ama sana diyorum ki, işime engel oluyordu; bunun için kestim.!'' (Sayfa: 29-32)

Çoban: ''Yemeğim pişti, koyunlarımı sağdım, kulübemin mandalı sürülmüş, ateşim yanıyor; sen de istediğin kadar yağ, gökyüzü.!''
Buddha: ''Artık yemek ve süte gereksinimim yok; rüzgârlar kulübemdir, ateşim söndü; sen de istediğin kadar yağ, gökyüzü.!''
Çoban: ''Öküzlerim, ineklerim, atalardan kalma çayırlarım ve ineklerimle çiftleşen bir boğam var; sen de istediğin kadar yağ, gökyüzü.!''
Buddha: ''Benim ne öküzlerim ne ineklerim var, çayırlarım da yok. Hiçbir şeyim yok. Hiçbir şeyden korkmam; sen de istediğin kadar yağ, gökyüzü.!''
Çoban: ''Yıllardan beri karım olan sadık ve uysal bir çoban kızım var, geceleri onunla oynaşmak hoşuma gidiyor; sen de istediğin kadar yağ, gökyüzü.!''
Buddha: ''Uysal ve özgür bir ruhum var, yıllardan beri ona benimle oynaşmayı öğretiyorum; sen de istediğin kadar yağ, gökyüzü.!'' (Sayfa: 33)

''Yahu, ben sana diyorum ki, bu dünya sır dünyasıdır, insan da büyük bir canavar.! Büyük canavar ve büyük Tanrı. Adı Yorgaros olan ve benimle birlikte Makedonya'dan gelip çok büyük işler ve çok büyük ün yapmış, pis bir domuz olan cani bir komitacı ağlıyordu. 'Ne ağlıyorsun ulan be domuz.?' dedim. Fakat o üzerime atıldı, ha babam beni öpüp küçük bir çocuk gibi ağlamasını sürdürdü. Sonra bu alçak herif kemerini çıkardı. Öldürdüğü kişilerden ve bastığı evlerden çaldığı altın liraları çıkarıp avuç avuç havaya fırlattı. Anladın mı patron.? Özgürlük bu demektir.!'' (Sayfa: 39)

*

Başka bir akşam ise, işi paydos edince, öfkeyle kazmasını barakasının önüne attı.
''Ee patron, rica ederim karışma.!'' dedi. ''Ben yapıyorum, sen yıkıyorsun. Bugün yine onlara neler söylüyordun.? Sosyalizm ve fasa fiso.! Sen vaiz misin, yoksa kapitalist mi.? İkisinden birini seçmen gerek.!''
Ama nasıl seçebilirdim.? İkisini birleştirmek, kahredici çelişkilerin kardeş olacağı birleşmeyi bulmak ve yeryüzündeki hayat ile gökyüzü krallığını kazanmak istiyordum. Yıllardan beri, daha küçükken.. Daha okuldayken, en yakın arkadaşlarımla gizli bir ''Dostluk Derneği'' kurmuştuk; adına böyle diyorduk; odama girip kapıyı kilitledikten sonra, bütün hayatımızı haksızlıkla savaşmaya vereceğimize ant içmiştik. Elimizi kalbimizin üstüne koyup ant içtiğimiz sırada gözlerimizden, iri damlalar halinde yaşlar boşanmıştı.
Çocukça hayaller ama, vah o insana ki, bunları duyunca güler.! ''Dostluk Derneği'' üyelerinin, birer doktor, avukat, tüccar, politikacı, birer gazeteci olduğunu gördüğüm zaman yüreğim burkuluyordu. Anlaşılan, bu toprağın iklimi çok sert olup değerli tohumlar filiz atmadan papatya ve ısırganlar arasında boğuluyorlar. Ama, öyle görüyorum ki, ben hâlâ akıllanmadım; çok şükür Tanrı'ya, şu anda bile Don Quijote benzeri seferlere hazırım.
(..)
Böyle bir pazar günü, zengin yemek ve içkiden dönerken, ağzımı açıp tasarılarımı Zorba'ya anlatmaya karar verdim. Ağzı açık beni dinliyor, sabrediyor, yalnız ara sıra, kocaman kafasını sert sert sallıyordu; daha ilk sözlerim üzerine ayılmış beyni berraklaşmıştı; ben sözümü bitirdiğim zaman, sinirden bıyığının iki telini yoldu.
''Bağışla patron ama,'' dedi, ''sanırım senin beynin sulanmış. Kaç yaşındasın.?''
''Otuz beş.!''
Zorba kahkahayı bastı, ''Öyleyse hiç akıllanmayacaksın demektir.!''
Ben kızarak direttim.
''Kızma patron. Hayır, hiçbir şeye inanmam ben.! Eğer insana inansaydım, Tanrı'ya da, Şeytan'a da inanırdım; bu da büyük bir sorundur. O zaman işler karışıyor ve başım belaya giriyor, patron.''
Sustu. Takkesini çıkardı, hırsla başını kaşıdı, yolmak istermiş gibi yine bıyıklarını çekti; bir şey söylemek istiyor ama kendini tutuyordu. Gözucuyla bana baktı, sonra kararını verdi.
''İnsan canavardır.!'' diye bağırdı ve sopasını şiddetle taşlara vurdu. ''Büyük canavar.! Zatın bunu bilmiyor. Bütün işlerin yolunda gitmiş, ama bir de bana sor. Canavar, diyorum sana.! Ona kötülük mü ettin.? Senden çekinir ve titrer. İyilik mi yaptın.? Gözlerini oyar.. Aradaki uzaklığı koru patron.! İnsanlara umut verme. Hepimizin eşit olduğumuzu, hepimizin eşit haklara sahip bulunduğumuzu söyleme; çünkü hemen senin hakkını çiğner, elinden ekmeğini kapar, açlıktan gebermeye bırakırlar seni. Ben senin iyiliğini isterim, aradaki uzaklığı koru patron.!''
Boğulmuş bir halde, ''İyi ama, hiçbir şeye inanmaz mısın sen.?'' dedim.
''Hayır, hiçbir şeye inanmam.! Sana kaç kez söyleyeceğim.? Zorba'dan başka hiçbir şey ve hiç kimseye inanmam. Zorba, ötekilerden iyi olduğu için değil, asla.! O da canavardır. Zorba'ya inanırım ama. Çünkü yalnız ona sözüm geçer. Yalnız onu bilirim. Bütün ötekiler hayaldir. Ben, onun gözleriyle görüyor, kulaklarıyla işitiyor, bağırsaklarıyla sindirim yapıyorum. Bütün ötekiler hayaldir diyorum sana.! Ben ölünce hepsi ölür. Bütün Zorba dünyası güme gider..''
Alay ederek, ''Amma bencillik be.!'' dedim.
'2Ne yapayım patron.? Bu budur. Bakla yedim, bakla söylerim. Zorba'yım. Zorba'ca konuşurum.''
Ses çıkarmadım, Zorba'nın sözleri, üzerimde kırbaç etkisi yapmıştı. (Sayfa: 73-75)

''En büyük peygamber, insanlara yalnız bir tek paralo verebilir ve bu, ne kadar belirli değilse, veren o kadar çok peygamberdir.'' (Sayfa: 82)

*

''Bu adam,'' diye düşündüm, ''okula gitmediği için beyni bozulmamış. Çok şeyler yapıp çok şeyler görmüş ve çekmiş; açılmış, kalbi ilkel cesaretini kaybetmeden genişlemiş. Bizim için dallı budaklı ve çözülmez olan bütün sorunları o, hemşehrisi Büyük İskender gibi bir kılıç vuruşuyla çözüveriyor. Onun açık vermesi zordur. Çünkü tabanlarından başına kadar, bütünüyle toprağa dayanıyor. Afrika vahşileri yılana taparlar, çünkü bütün vücutları toprağa değer ve böylece toprağın bütün sırlarını bilirler. Bu sırlara, karnı, kuyruğu, edep yeri ve başıyla varmıştır o. Biz okumuşlar, havadaki sersem kuşlar gibiyiz. (Sayfa: 83)

*

''Beni bağışla patron.!'' dedi. ''Ben, Tanrı kemiklerini aziz etsin, dedem Kaptan Aleksi'ye benziyorum.! Yüz yaşındaydı; öğleden sonra çeşmeye giden kızları seyretmek için kapının önünde otururdu. Ama, gözleri bozulmuştu, iyi görmüyordu. Bunun için kızlara şöyle bağırırdı: ''Sen kimsin, kız.!'' ''Mastrandoni'nin kızı Lenio,'' ''Gel kız, sana dokunayım.! Gel kız, korkma.!'' Kız da kahkahayı basıp yaklaşırdı. Dedem, koca elini kıza uzatır, yavaş yavaş tatlı ve kudurmuşçasına yoklardı. Sonra da ağlamaya koyulurdu. Bir gün, ''Neden ağlıyorsun dede.?'' dedim. ''Ne ağlamayım be çocuğum,'' dedi. ''Ben ki ölüyorum ve bunca güzel kızı arkamda bırakıyorum.!'' (Sayfa: 101)

*

''Ben,'' dedi, ''bir şeye özlem duydum mu, ne yaparım bilir misin.? Bir daha hatırlamayacak kadar bakıp da kurtulmak için yerim, yerim.. Ya da tiksintiyle hatırlamak için. Bak bir zamanlar çocukken, kirazlara karşı anlatılmaz bir tutkum vardı. Param olmadığı için azar azar alıyor, yiyor, yine istiyordum. Gece gündüz kiraz düşünürdüm, salyalarım akardı; işkenceydi bu.! Günün birinde, kızdım mı, utandım mı, bilmiyorum; baktım ki kirazlar bana istediklerini yaptırıyorlar ve beni rezil ediyorlar, ne plan kurdum bilir misin.? Geceleyin yavaşça kalktım, babamın ceplerini yokladım, gümüş bir mecidiye bulup çaldım. Sabah sabah da kalktım, bir bahçeye gidip bir sepet dolusu kiraz satın aldım. Bir çukurun içine oturup başladım yemeye. Yedim, yedim, şiştim, midem bulandı, kustum. Kustum patron. O zamandan beridir de kirazlardan kurtuldum; bir daha gözüme görünmelerini bile istemedim. Özgür oldum. Artık kirazlara bakıp şöyle diyordum: Size ihtiyacım yok.! Şarap için aynı şeyi yaptım, sigara için de. Hâlâ içiyorum ama, istediğim anda ''harp'' diye bıçakla keser gibi kesiyorum. Tutku bana egemen olamamıştır. Yurdum için de aynı şey. Hasret çektim, bıktım, kustum, kurtuldum. (Sayfa: 225-226)

*

''Dünyayı bugünkü durumuna getiren nedir, bilir misin.? Yarım işler, yarım konuşmalar, yarım günahlar, yarım iyiliklerdir. Sonuna kadar git be insan, avara et ve korkma.! Tanrı, baş şeytandan çok , yarım şeytandan iğrenir.!'' (Sayfa: 261)
*

''Yıldızların yer değiştirişini görmek mi istiyorsun, onlarla birlikte dönmen gerek..'' Marcus Aurelius (Sayfa: 262)

''Bir parça toprak,'' diye düşündü, ''acıkan, gülen ve sarılan bir parça toprak. Ağlayan bir top çamur.. Peki, ya şimdi.? Hangi şeytan bizi dünyaya getiriyor ve hangi şeytan alıyor böyle.?'' (Sayfa: 298)

''Ölü odasında artık ne karyola vardı, ne sandık ne de sandalye; her şeyi yağmalamışlardı. Bir köşede yırtık, yan basılmış, kırmızı küçük püskülü ile bir terlik duruyordu. Büyük bir bağlılıkla hanımın ayak biçimini hâlâ koruyordu; bu hınzır terlik, insan ruhlarından daha acılı olup, o sevgili ve çok çekmiş ayağı hâlâ unutmamıştı.''
(..)
''Her acı yüreğimi ikiye böler patron,'' dedi. ''Ama o kırk yaralı yürek hemen kaynar ve yara görünmez; kaynamış yaralarla doluyum ben; onun için dayanıyorum.''
''Zavallı Bubilina'yı çabuk unuttun Zorba:!'' dedim.
Sesim ben istemeden kırıcı olmuştu.
Zorba üzülerek sesini yükseltti.
''Yeni bir yol, yeni planlar.!'' diye bağırdı. ''Artık dünküleri hatırlamaktan, yarınkileri istemekten vazgeçtim; şimdi, şu anda ne oluyor, o ilgilendiriyor beni. ''Şimdi ne yapıyorsun, Zorba.?'' diyorum. ''Uyuyorum,'' diyor. ''İyi uyu öyleyse.!'' ''Şimdi ne yapıyorsun, Zorba.?'' diyorum. ''Bir kadına sarılıyorum,'' diyor. ''İyi sarıl öyleyse Zorba, hepsini unut dünyada başka bir şey yok, yalnız o ve sen. Vira.!''
Biraz sonra da, Bubilina yaşadığı zaman, hiçbir Kanavaro ona, benim, şu gördüğün hırpani, ihtiyar Zorba kadar zevk vermemiştir. ''Neden.?'' diyeceksin. Çünkü Kanavaro'lar onu öpüyor ve onu öptükleri anda donanmalarını, Girit'i, devletlerini, sırmalarını ve karılarını düşünüyorlardı. Ama ben hepsini, hepsini unutuyordum. O namussuz karı da bunu anlıyordu. Ve sen bilgiç, şunu öğren ki, kadın için bundan daha büyük bir zevk yoktur.! Bil ki, gerçek kadın, erkekten aldığından çok, ona verdiği hazdan zevk alır..'' (Sayfa: 306-307)

*

''Kalın kafalıyım ben,'' dedi, ''kolay anlamıyorum..'' Ah bre patron, o dediklerini bir raks edebilseydin de, ben de anlasaydım.!''
Umutsuzluk içinde dudaklarımı ısırdım. Bütün bu umutsuz düşünceleri gerçekten raksa dökebilseydim.
''Ya da patron, bütün bunları bana masal gibi anlatabilseydin. Hüseyin Ağa'nın yaptığı gibi.. Bu, benim komşum olan ihtiyar bir Türk'tü; çok yoksuldu; karısı da yoktu, çocukları da.. Gariban biri; yemek pişirir, tahta siler, akşamüzeri de babadan kalma evine gelir, ninem ve öbür ihtiyar komşularla avluda oturur, çorap örerdi..
Ermiş bir adamdı bu Hüseyin Ağa. Bir gün beni dizlerine aldı, hayırduası edermiş gibi elini başıma koydu. '‘Aleksi,’' dedi, ''bak sana bir şey söyleyeceğim; küçük olduğun için anlamayacaksın; büyüyünce anlarsın. Dinle oğlum: Tanrı'yı yedi kat gökler ve yedi kat yerler almaz; ama insanın kalbi alır, onun için aklını başına topla Aleksi, hayırduam seninle olsun, dikkat et, hiçbir zaman insan yüreğini yaralama.! (Sayfa: 313)

*

''Çal Zorba.!''
''Santur mu.? Demedik mi patron.? Santur keyif ister. Bir ay sonra, iki ay, iki yıl sonra çalacağım belki; ne bileyim ben.! O zaman da, bir daha buluşmamacasına ayrılan iki insanın şarkısını söyleyeceğim.''
(..)
Ben, Zorba'nın bu vahşi sevgisinden korkmuş bir halde, ''Belki de kalırım,'' dedim. ''Belki de seninle gelirim; ben özgürüm.''
Zorba başını salladı.
''Hayır, özgür değilsin,'' dedi. ''Senin bağlı bulunduğun ip, öbür insanlarınkinden biraz daha uzun; hepsi bu kadar.! Senin patron, uzun ipin var, gidip geliyor, kendini özgür sanıyorsun. İpi koparmadın mıydı da..''
Zorba'nın sözleri içimdeki açık bir yaraya dokunup acıttıkları için inatla, ''Bir gün koparacağım.!'' dedim.
''Güç patron, çok güç.! Bunun için delilik gerek, delilik, duyuyor musun.? Ya hep ya hiç.! Ama sende beyin var ve seni bu yiyecek. Aklın bakkal senin, defter tutuyor, bu kadar verdim, bu kadar aldım; kâr şu kadar, zarar bu kadar diye yazıyor. Yani, iyi bir sahip, her işi sermiyor, her zaman arkayı kolluyor. Hayır, ipi koparmıyor rezil, onu sıkı sıkı elinde tutuyor, kaçırırsa mahvoldu demektir zavallı, mahvoldu demektir.! Ama, ipi koparmadıkça, hayatın ne tadı vardır, söyler misin bana.? Papatya papatyacıktır; rom değil ki dünyayı altüst etsin.!'' (Sayfa: 335-336)