Wingfield'lerin dairesi, apartımanının arka tarafındadır. Yapı, aşağı orta sınıf diye anılan vatandaşlarımızın üstüste yaşadığı, alabildiğine kalabalık semtlerde mantar gibi türeyen ve Amerikan toplumunun sayıca üstün ama, en ezilmiş bölümüne giren bu insanlardaki canlılıktan ürküntü, farklılaşmadan kaçış, iç içe geçme, kişilikten yoksun yığınlar halinde yaşama güdüsüne elle tutulur bir tanık sayabileceğiniz o tek gözlü, arı kovanı benzeri, barınak yığışımlarından biridir.
Wingfield'lerin dairesi bir ara sokağa bakıyor; bir yangın merdiveninden giriliyor içeri. Rasgele belki ama, bu yangın merdiveninin şairce bir gerçeği, bir anlamı var. Çünkü bütün bu dev azmanı yapılar umutsuzluğun o sinsi, o amansız ateşiyle için için yanmaktadırlar. (Sayfa: 1)
*****
(..) Herkesin kendine göre aksıyan bir tarafı vardır. Sen sanıyor musun ki, hayal kırıklığına uğramış bir sen varsın hayatta. Herkes gül gibi yaşıyor, değil mi, sence, dertsiz öyle, sıkıntısız.? (..) (Sayfa: 82)
*****
(..) Hayal kırıklığı başka şey, cesaret kırılması başka. Hayal kırıklığına uğradım belki ama, bak, cesaretim kırılmadı benim.! (..) (Sayfa: 84)
*****
(..) Keşke kardeşin olsaydım senin. Güven aşılardım sana, kendine güvenmeyi öğretirdim. Ne varsa, değişik insanlarda var, başkalarına benzemeyen insanlarda. (..) Marifet mi sanki binlerce kişinin içinde rasgele biri olmak.! (..) (Sayfa: 92)
*****
(..) Yaban otlar gibi onlar dal budak salmışlar dört yana. Ama sen öyle değilsin ki.. Sen.. Sen bir kuşkonmazsın.. (..) (Sayfa: 93)
