(..)
Daha yüz yıl da yaşasam, başka laf konuşmazdım. Önce baban; karanfil kokardı, ancak üç yıl varabildim keyfine. Sonra ağabeyin. Bir tabanca, bir sustalı, ufacık bir şey, nasıl olur da boğa gibi bir adamı yok edebilir; adalet mi bu.? Asla susmayacağım. Aylar geçtikçe umutsuzluk gözlerimi yakıyor, saçlarımın ucu bile acıyor.
(..)
Hayır.Kesmeyeceğim. Babanı bana kim geri getirebilir.? Ya ağabeyini.? Hapishaneymiş. Hapishane nedir ki.? Orada yemek de yiyorlar, çalgı da çalıyorlar.! Benim ölülerimi ise ot bürümüş, suskunlar, toprak olmuşlar, sardunyanlar misali iki adam.. Katilleri hapishanede, dipdiri, dağları seyrediyorlar.. (Sayfa: 5)
*
LEONARDO: Susup için için yanmak, kendimize verebileceğimiz en büyük ceza. Gurur benim ne işime yaradı, seni görmemenin, geceler boyu seni uyanık bırakmanın ne faydası oldu.? Hiç.! Ateşimi körüklemeye yaradı.! Sen, zamanla yaralar iyileşir, duvarlar insanı saklar sanıyorsun, ama öyle değil, öyle değil. Bir şey insanın yüreğine yerleşince kimse onu yerinden sökemez.! (Sayfa: 29)
