*
Zamanın ve adın olmadığı bir coğrafyada, savaşın, felaketin, yoksulluğun ortasında anneannelerine emanet edilmiş küçük ikizler, bir yandan hayatı anlamaya çalışırken bir yandan da ne pahasına olursa olsun hayata sıkı sıkı tutunmaya çalışırlar. Gün gelir ikizlerin yolu ayrı düşer. Bir daha görüşebilecekler midir.? Belki de, sınırları aşmak, sadece mekânları ve kişileri değil, kimlikleri ve hatta geçmişi bile değiştirebilir..
*
Agota Kristof’tan savaş, yıkım, göçmenlik, kimlik, insanlık ve yazmak üzerine tüyler ürpertici bir üçleme.
*
BÜYÜK DEFTER
*
Görevler:
*
Anneanne yemekte, "Anladınız, yemeği ve yatağı hak etmek lazım" diyor.
"Öyle değil, çalışmak çok zor, ama hiçbir şey yapmadan seyretmek daha da zor, hele çalışan yaşlıysa."
Anneanne kıkırdıyor. "İtoğlu itler.! Bana acıdığınızı mı söylüyorsunuz.?"
"Hayır, Anneanne. Yalnızca kendimizden utandık." (Sayfa: 15)
*
Bellek Güçlendirme Alıştırmaları:
*
"Annemiz bize, "Canlarım. Aşklarım. Mutluluğum. Tapılacak bebeklerim" derdi.
Bu sözcükleri hatırlayınca gözlerimiz doluyor.
Bu sözcükleri unutmalıyız, çünkü artık kimse bize böyle şeyler söylemiyor, bu sözcüklerin anısı da taşınamayacak kadar ağır." (Sayfa: 24)
*
Asker Kaçağı:
*
''Yiyecekler ve battaniyeyle geldiğimizde, ''Çok iyisiniz'' diyor.
''İyi olmak istemiyoruz. Bunlara gereksiniminiz olduğu için getirdik. Hepsi bu.''..'' (Sayfa: 41)
*
Tiyatro:
*
''Yoksul havayı koklayıp, ''Oysa burası sıcak çorba kokuyor'' diyor.
Zengin, ''Benim evim çorba kokmaz; evimde kimse çorba pişirmez. Koku komşulardan geliyor ya da sizin düşünüzdeki çorbanın kokusu bu.! Siz yoksullar, aklınız fikriniz midenizde. Bu yüzden de hiçbir zaman paranız olmaz. Kazandıklarınızın tümünü çorbaya ya da sucuğa yatırırsınız. Domuzsunuz sizler. İşte şimdi de sigaranızın külüyle parkemi kirletiyorsunuz.! Defolun, kaybolun, gözüm görmesin sizi.!'' diye bağırıyor.
Zengin kapıyı açıyor, yoksula yapıştırıyor tekmeyi, zavallı kaldırıma yuvarlanıyor.
Zengin, kapıyı kapatınca bir tas çorbasının başına geçiyor; ellerini birleştiriyor: ''Aziz İsa, verdiğin nimetlere hamdolsun.''..'' (Sayfa: 83)
*
KANIT:
*
Lucas: ''Omuzunda da bir sakatlık var.''
''Evet. Bacaklarında da. Hastanede söylemişlerdi. Benim yüzümden. Hamileliğimi gizlemek için korse giymiştim. Sakat kalacak. Onu boğacak cesaretim olsaydı keşke.''
Lucas havluya sarılı çocuğu kucağına alıp buruşuk küçük yüzüne bakıyor.
''Bu konuyu açma artık Yasmine.''
Yasmine: ''Mutsuz olacak.''
''Sen de mutsuzsun ama sakat değilsin. Senden ya da herhangi birinden daha mutsuz olmayacak belki.'' (Sayfa: 158)
*
Lucas: ''(..) Benim içimde sevgi ve iyilik yok.''
''Sen öyle sanıyorsun, Lucas. Ben tam tersini düşünüyorum. Henüz iyileştiremediğin bir yara aldın.'' (Sayfa: 187)
*
''Yaşın önemi yok. Onun sevgilisiyim. Öğrenmek istediğiniz başka şey var mı.?''
''Evet. Bunu zaten biliyordum. Onu seviyor musunuz.?''
Lucas kapıyı açıyor. ''Bu sözcüğün anlamını bilmiyorum. Kimse de bilmiyor.'' (Sayfa: 198)
*
''Lukas, şuna inanıyorum ki bütün insanlar dünyaya en azından bir kitap yazabilmek için gelmiştir, başka bir şey için değil. İster sıradan ister çok özel olsun, önemi yok, yazmayan kişi yitik insandır, iz bırakmadan gelip geçer.'' (Sayfa: 206)
*
ÜÇÜNCÜ YALAN:
*
''En hüzünlü kitaplardan bile daha hüzünlü hayatlar vardır.'' (Sayfa: 267)
*
''Durmadan kendini sorgulamak, gerçeği bilmekten daha zor.'' (Sayfa: 343)
