Türk şiirinin usta isimlerinden Can Yücel'in Muğla'nın Datça ilçesinde yaşamını sürdüren eşi Güler Yücel, 83 yıllık hayatını kitaplaştırdı.
*
Ankara Bilim, Kültür, Eğitim, Araştırma, Uygulama, Üretim ve İşletme Kooperatifi Kalkınma Atölyesi tarafından hazırlanan ve Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları tarafından basılan, 'Olduğu Gibi /Güler Yücel' isimli kitap, ülkenin önde gelen şairlerinden biriyle 43 yıl (1956-1999) evli kalan ve ondan 3 çocuk dünyaya getiren Güler Yücel'in hayatını anlatıyor.
*
Usta şairin kaleminden adına onlarca şiir yazılan Güler Yücel, çocukluk yıllarıyla başladığı hayat hikayesinde, Can Yücel ile evli olduğu hayatının en önemli 43 yılını ve sonrasında Can'sız geçen yıllarıyla beraber 83 yıllık bir yaşanmışlığı, tüm gerçekliğiyle kitabında anlatıyor. Otobiyografi niteliğindeki kitapta, Güler Yücel'in gençlik yıllarından fotoğraflar olduğu kadar, üç çocuğunun babası Can Yücel ile Eski Datça'dan hatıraları ve elbette kendi fırçasından hayatını konu alan resimleri yer alıyor. 1000 adet basılan kitap, 161 sayfadan oluşuyor.
*
GELECEĞE NOT DÜŞMEK İÇİN HAYATINI KİTAPLAŞTIRDI
*
Kitabı 2 yıl önce yazmaya karar verdiğini söyleyen Güler Yücel, "Hayatımın, acı ve çile dolu anları kadar, tatlı ve keyifli anları da bu kitapta yer aldı. Ben, 1935'te Fatih'te bir Boşnak Mahallesi'nde dünyaya gözlerimi açtım. Ailem, eski Yugoslavya göçmenlerindendir. Kitabı yazmayı düşündüğün günlerde Rum bir kadın, eski Datça Mahallesi'ndeki evime ziyarete geldi. Evi görmek istiyordu. Yıllar önce ailesinin bu evde yaşadığını söyledi. Eve buyur ettim, çok duygulandı. Kendisini teselli ederken, benim ailemin de eski Yugoslavya'daki evlerini bırakıp, Türkiye'ye geldiğini anlattım. Karşılıklı birbirimizi teselli ettik. O zaman bu kitabı yazmaya karar verdim. Hayat böyle bir şey. Bir yerde bırakıyor, bir yerde devam ediyor. Esas olan devamlılık. Geleceğe not düşmek adına hayatımı kitaplaştırdım" dedi.
*
‘EDEBİYATÇI DEĞİLİM’
Kendisini edebiyatçı olarak nitelendirmediğini ifade eden Yücel, “Ben edebiyatçı değilim, resim yaparım. Bedri Rahmi Eyüboğlu'nun talebesiyim. Ondan, resim adına çok şey öğrendim. Türkiye'nin en iyi sanatçılarından biriydi. Hem Doğu'yu, hem de Batı'yı çok iyi bilirdi. Eski Datça'ya gelince, bir atölye kurup resimler yapmaya başladım. Can'ın, resme hiç kabiliyeti yoktu. O şiir yazarken ben de resimler yaparak oyalanıyordum. Çok resmini yaptım. Hayatımı kaleme almaya karar verince, o resimlerin bazılarını kitaba aldım. Kitapta yer alan resimler çok beğenildi. Şimdi, ilk kez bir resim sergisi açmak için hazırlık yapıyorum. Aynı zamanda kitabın imza günü olacak. Ben sanatçı olma iddiasında değilim. Kendime 'sanatçı', 'ressam' denilmesini sevmem. Tersi, bana tüccar hissi veriyor. Hem kitapta, hem de resimlerimde yaşadığımı, kendime dokunan şeyleri konu aldım. Sana dokunan şey, gerçekten dokunuyorsa ve sen bunu aksettirebiliyorsan, başkasına da dokunuyor” diye konuştu. (DHA)
*
Ankara Bilim, Kültür, Eğitim, Araştırma, Uygulama, Üretim ve İşletme Kooperatifi Kalkınma Atölyesi tarafından hazırlanan ve Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları tarafından basılan, 'Olduğu Gibi /Güler Yücel' isimli kitap, ülkenin önde gelen şairlerinden biriyle 43 yıl (1956-1999) evli kalan ve ondan 3 çocuk dünyaya getiren Güler Yücel'in hayatını anlatıyor.
*
Usta şairin kaleminden adına onlarca şiir yazılan Güler Yücel, çocukluk yıllarıyla başladığı hayat hikayesinde, Can Yücel ile evli olduğu hayatının en önemli 43 yılını ve sonrasında Can'sız geçen yıllarıyla beraber 83 yıllık bir yaşanmışlığı, tüm gerçekliğiyle kitabında anlatıyor. Otobiyografi niteliğindeki kitapta, Güler Yücel'in gençlik yıllarından fotoğraflar olduğu kadar, üç çocuğunun babası Can Yücel ile Eski Datça'dan hatıraları ve elbette kendi fırçasından hayatını konu alan resimleri yer alıyor. 1000 adet basılan kitap, 161 sayfadan oluşuyor.
*
GELECEĞE NOT DÜŞMEK İÇİN HAYATINI KİTAPLAŞTIRDI
*
Kitabı 2 yıl önce yazmaya karar verdiğini söyleyen Güler Yücel, "Hayatımın, acı ve çile dolu anları kadar, tatlı ve keyifli anları da bu kitapta yer aldı. Ben, 1935'te Fatih'te bir Boşnak Mahallesi'nde dünyaya gözlerimi açtım. Ailem, eski Yugoslavya göçmenlerindendir. Kitabı yazmayı düşündüğün günlerde Rum bir kadın, eski Datça Mahallesi'ndeki evime ziyarete geldi. Evi görmek istiyordu. Yıllar önce ailesinin bu evde yaşadığını söyledi. Eve buyur ettim, çok duygulandı. Kendisini teselli ederken, benim ailemin de eski Yugoslavya'daki evlerini bırakıp, Türkiye'ye geldiğini anlattım. Karşılıklı birbirimizi teselli ettik. O zaman bu kitabı yazmaya karar verdim. Hayat böyle bir şey. Bir yerde bırakıyor, bir yerde devam ediyor. Esas olan devamlılık. Geleceğe not düşmek adına hayatımı kitaplaştırdım" dedi.
*
‘EDEBİYATÇI DEĞİLİM’
Kendisini edebiyatçı olarak nitelendirmediğini ifade eden Yücel, “Ben edebiyatçı değilim, resim yaparım. Bedri Rahmi Eyüboğlu'nun talebesiyim. Ondan, resim adına çok şey öğrendim. Türkiye'nin en iyi sanatçılarından biriydi. Hem Doğu'yu, hem de Batı'yı çok iyi bilirdi. Eski Datça'ya gelince, bir atölye kurup resimler yapmaya başladım. Can'ın, resme hiç kabiliyeti yoktu. O şiir yazarken ben de resimler yaparak oyalanıyordum. Çok resmini yaptım. Hayatımı kaleme almaya karar verince, o resimlerin bazılarını kitaba aldım. Kitapta yer alan resimler çok beğenildi. Şimdi, ilk kez bir resim sergisi açmak için hazırlık yapıyorum. Aynı zamanda kitabın imza günü olacak. Ben sanatçı olma iddiasında değilim. Kendime 'sanatçı', 'ressam' denilmesini sevmem. Tersi, bana tüccar hissi veriyor. Hem kitapta, hem de resimlerimde yaşadığımı, kendime dokunan şeyleri konu aldım. Sana dokunan şey, gerçekten dokunuyorsa ve sen bunu aksettirebiliyorsan, başkasına da dokunuyor” diye konuştu. (DHA)
Kaynak: https://www.evrensel.net/haber/349455/guler-yucel-hayat-hikayesini-yazdi?fbclid=IwAR2WNOQQgqEZZli1I8CKJgGFKHe3KD9U4ms5OZWiSuC7LCBVufrn0lXNb9A
*****
Olduğu Gibi / Güler Yücel (İngilizce Altyazılı)
*
https://vimeo.com/101206358?fbclid=IwAR0S8sU3YRUk3eXA1XWX-8AX5ryCCFdNBUqnp2Tl48qDd1h0Lh1oMbzZ7Lw
Gökmen ÖZCEYLAN / 4 Şubat 2018
**************************
Babalar ve oğulları Can Yücel
*
Can Baba çocuklarına nasıl bir babaydı bunu ben bilemem. Su’ya, Güzel ‘e ve Hasan’a sorun onu. Ama bana sorulursa baba öğretendir...
***
HAYATTA BEN EN ÇOK BABAMI SEVDİM
*
Hayatta ben en çok babamı sevdim.
Karaçalılar gibi yardanbitme bir çocuk
Çarpı bacaklarıyla—ha düştü, ha düşecek—
Nasıl koşarsa ardından bir devin,
O çapkın babamı ben öyle sevdim.
…
En son teftişine çıkana değin
Koştururken ardından o uçmaktaki devin,
Daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için
Açıldı nefesim, fikrim, canevim.
Hayatta ben en çok babamı sevdim.
***
Oğlum sesleniyor yan odadan. ‘Baba nerede kaldın? Ya bir seferde tamam sen takımları hazırla ben geliyorum dedikten sonra beni playstationın başında ağaç etmesen.’
*
Baba…
*
Can babaya neden baba diyor acaba bunca insan?
*
Oğlum bana baba diyor biliyorum çünkü babasıyım. Ben babama baba diyorum çünkü o benim babam. Ama ben Can babaya neden baba diyorum, onu biliyor muyum diye sordum kendime. Babasına yazdığı; bir babanın bir şair çocuğundan duymak isteyeceği en güzel kelimelerle edebiyat tarihine, bizlerin dillerine dolanan bu şiiri çok sevdiğimden olabilir. Olabilir ancak herkesin ona baba demesinin daha fazla derinliği olduğunu düşünüyorum. Nasıl bir babaydı acaba Su için, Güzel için, veya Hasan için?
*
Onu tabi ki de çocukları bilir, söyler. Ancak benim için veya benim gibi düşünenler için nasıl bir babaydı derseniz?
*
O benim babalığımın sırlarında gizlidir.
*
2013 baharıydı. Sanırsam mayıs ayının son günleriydi. Tüm haberler yayınlarını durdurup, Taksim’de bir ağaç sökmesiyle filizlenen protestoların dalga dalga yayıldığını anlatıyordu. Biz de kilitlenmiş devamlı oradan gelen haberleri izliyorduk. Kimi kanallarda penguen belgeselleri ön tercih olarak seçilse de böyle bir akışa kim ne kadar kayıtsız kalabilirdi? Müthiş bir heyecan sarmıştı hepimizi. Evde tam bir şaşkınlık, heyecan, biraz da kaygıyla karışık umut fırtınası esiyordu. Bitti denilenin başladığına bir tarihsel tanıklık. ‘Bu yeni nesil gençlerden bir bok olmaz’ diyen eski solcu ağabeylerin sus pus oturuşunu izliyorduk. Devlet memuruydum sonuçta. Mesaim de vardı bir gün sonra, ancak içim içimi yiyordu o sırada televizyonun karşısında. Zonguldak’ın en küçük ilçelerinden birinde çalışıyordum. Arabaya binip orada olmam en fazla altı saat sürecekti. Tek başıma gidip orada o çocuklara el verebilecektim. Eşim o gün beni sakinleştirdi. Dur hele, yarın bir planlama yapalım işleri yoluna koyalım öyle gideriz. Oğlumuz sekiz yaşındaydı. Ona bir yol bulup öyle çıkar gideriz demişti. Gece boyu içim içime sığmıyor. Televizyonun karşısından bir an olsun kopamıyordum. İyi ki de eşim benim o gece beklememi sağlamıştı. O gün ona kızmıştım ancak şimdi geriye dönüp düşününce ne kadar iyi bir karar verdirmişti. Hayatım boyunca milyonlarca yanlış karar veren ben, o gece hayatımın en önemli, doğru kararını verecektim.
Bizim gibi hayata insandan yana bakmaya çalışan insanların, çocukları olduktan sonra hep içinde şöyle bir soru beliriyor: Oğlum da benim gibi insandan yana, doğadan yana, hayvanlardan yana bir dünya düşüne tutunabilecek mi? Paylaşmanın kıymetini, şu bencilliğin sistemsel olarak hayatlarının her alanına sindiği, eğitim adı altında derinden içlerine işlendiği bu günlerde benim anlatmamla, benim yaşamımla öğrenebilecek mi? Gelecekte torunlarına bir tane daha fazla ağaç gölgesi bırakabilmek için gerekirse gidip bir barikatta dövüşebilecek mi?
Açılabilecek mi fikri, canevi, nefesi… *
*
O gece kararımı verdim. Oğlumu da götürecektim. Düşünsenize öyle bir tarihsel dönemden geçiyorduk ki; çocuklarınıza altmışların o paylaşan, direnen, direndikçe insanlık adına dünya adına güzelleşen bir dönemi ne kadar anlatırsanız anlatın. Parasız bir şeyler almayı... Para karşılığı beklemeden bir şeyleri birilerine sadece ihtiyaçları olduğu için vermeyi... Paylaşmanın en saf, en güzelini nasıl anlatabilirsiniz?
*
Annesiyle her gün odasının dağınıklığı yüzünden kavga eden, üzerinden çıkarttıklarını yerlere atan ve odasını temiz tutma, düzenli tutma konusunda milyonlarca uyarıya rağmen yol alamıyorsunuz. Ona sorumluluğunu anlatmanın bundan daha güzel bir yolu olabilir mi? Her sabah çadırlardan uyanan kalabalığın el ele verip sokakları caddeleri temizleyip, bir gün önce yarattıkları çöpleri toplayışını seyredip sonra hadi baba mıntıka temizliğine demesinden daha güzel bir eğitim düşünülebilir mi?
*
Sıraya girmeyi, herkese tanıdık, tanımadık bütün güler yüzüyle günaydın demesi gerektiğini. Herkesin ellerinde kitaplar, gülen gözler ile geceleri ateşin etrafında Can Baba’dan şiirler dinlemenin güzelliğini.
*
Akşamları sevdikleri huzur içinde yatabilsin diye barikatta nöbet tutmanın, bu nöbet sırasında uykuyu dahi düşünmemenin ne olduğunu nasıl anlatabilirsiniz ki başka türlü?
*
Öyle bir dört gün geçirdik ki çadırda. Oğlumun değişimini eşimle beraber öyle keyifle izledik ki. Anlatamam bunları sizlere.
Baba, dehşet bir kelime aslında. Yaratan bir sözcük. İnsanın varoluşuna öyle yakın bir sözcük ki. Can Baba çocuklarına nasıl bir babaydı bunu ben bilemem. Su’ya, Güzel ‘e ve Hasan’a sorun onu. Ama bana sorulursa baba öğretendir. Öğretirken gösteren. Gösterirken kızan. Öfkesi patlamadan gizleyen, patlayınca da küfredendir. Sistemin kokuşmuşluğu çocuklarına bulaşmasın diye kavga eden, bu sebeple onları mecburen yalnız bıraksa da, içeride damdan damlaya göz olmaz ya* diye dışarıya öğretmeye, onlara su damlası getirmeye devam edendir.
Tavan arası küçülmese de fındık faresi büyüdükçe yeri darlanan çocuklarına:
*
‘Cirit oyna oynayabildiğin kadar
Bulduğun neyse mekân!
Ellerin, ayakların ve çükünle değilse de,
Hala genç kalan aklınla koşmaca oyna.’ * diyendir. Baba, öz babamın dediği gibi doğrunun yanında kalmakla gebereceğini dahi bilsen, vazgeçme diyendir. Senin için duyduğu kaygıları her akşam iki duble rakıya gömüp, kendini telef edendir.
Bilmem Su’yu, Güzel’i ve Hasan’ı ancak Can Baba bunları bize damdan damlaya damlaya topladığı elli ki damlasının her birinde, falakaya yatırılmışken söyledi.
*
…
*
Cama vurulmuş güneş kırıldı
Nar daneleri döküldü suya
Gayrı adam oldu diye babam
Oğlum beni sevse ya
***
Bende Can Baba’nın milyonlarca oğlundan biri olarak: Seni çok sevdik Can Baba …
Bu sevgime yaslanarak oğluma söylediğimle bitireyim bu babalık-oğulluk dersini.
***
SOL AK OĞLUM
*
Solfej öğreniyor oğlum.
Piano çalan bütün nezaketlere,
SOL notasından başlıyor.
Herkes ona DO diyor,
oradan başla....
*
Orası kendi başlangıç evrenidir,
dünyalı müziğin.
Ama o SOL’den başlıyor.
*
Babasından mı öğrendi acep
Yolunu yordamını bilmeden
Doğru yolu bulmayı.
*
Kaynak: https://www.evrensel.net/haber/344808/babalar-ve-ogullari-can-yucel?fbclid=IwAR2Bigih-k5REykwnP-1jQ0WGYmBExVSlWACB7kK0X0jj1UyUjSr2ph66co
